Ik herken het stuk veel rust nodig hebben ook, veel eigen tijd inplannen, omdat ik dat nodig heb door het vele oppikken van dingen, ook als het lijkt alsof het in een periode minder nodig is moet ik het of beter gezegd kan ik het er het beste inhouden. Ik kan niet anders dan met een agenda werken door werk, gezin en sociale contacten, maar plan nu ook bewust dagdelen voor mezelf in, en daar plan ik dan andere dingen omheen. Nu spreek ik bijvoorbeeld niet met iemand af, als ik zelf nog geen dagdeel voor mezelf heb gehad.
Ik heb geleerd met de stroom mee te gaan, en verwachtingen los te laten, omtrent mezelf, maar ook omtrent de kinderen. Eerder kon ik me wel druk maken als ze niet genoeg aandacht aan school besteden, zo zonde als je blijft zitten of een niveau terug moet terwijl je het wel kunt, nu heb ik zoiets als het zo stroomt kan daar wel een reden voor zijn die ik nu niet zie.
Ik heb geleerd meer balans aan te brengen in bijvoorbeeld contacten, ik kan mensen helpen, maar mensen moeten ook hun eigen pad lopen, soms is een dagdeel voor mezelf inplannen belangrijker dan de ander helpen met iets wat diegene zelf op moet gaan lossen. Dat deed ik eerder niet.
Ik heb geleerd in als ik dan vind dat ik net zoveel waard ben als ieder ander, ook dieper op die waarde in moet gaan, en juist nog veel meer voor mezelf kiezen, balans houden in contacten, niet gaan rennen en redden als het niet terugstroomt. Te vertrouwen op de stroom, dat ik aantrek wat op dat moment past.
Afgelopen jaar heb ik ook geleerd tevreden te zijn met wat ik me al eigen heb gemaakt. Soms bleef ik weleens zoeken naar nieuwe methodes, nieuwe middelen, om vervolgens terug te komen bij iets waar ik al mee werkte, en in te zien dat het eigenlijk al in huis is, maar dat ik wat in huis is verder uit kan diepen, of er verder mee kan gaan.
Ik heb geleerd meer aandacht te geven aan mijn gevoel en minder te analyseren. Als iemand bijvoorbeeld mijn tijd wilde, en ik had eigenlijk geen zin, of er was een strubbeling in een contact kon ik net zo lang analyseren totdat een ander het voordeel had. Dan dacht ik dingen als ja maar je moet ook kritisch naar jezelf kijken, en die ander heeft er een reden voor waarom hij zich zo opstelt en dat is logisch, ik kon net zolang analyseren dat ik dan toch weer een ander tegemoet kwam. Nu luister ik meer naar mijn gevoel, als ik iets niet wil, dan maakt de reden niet zozeer uit, ( Tuurlijk denk ik er nog wel iets over na, maar ik zeg veel sneller, ook al kan die ander gelijk hebben, ik doe wat ik nu voel.
Ik heb ook geleerd dat mijn eerste gevoel wat ik bij iemand heb, vaak de juiste is, en dat er in dat eerste moment vaak de les of het leerdoel zit van het contact. Ook al is dat moment maar een minuut. Zo leerde ik een keer iemand kennen, waar ik het eerste moment een naar gevoel bij had, alsof iemand me iets af wilde nemen. Later is dat verandert werd het een leuk contact, en vergat ik uiteraard die ene minuut, maar het contact eindigde omdat die persoon me geld afhandig wilde maken en toch andere intenties bleek te hebben.
Ook met vriendschappen die ik nu nog heb, blijkt er in de eerste kennismakingsminuut een item te zitten wat terugkomt in de vriendschap, en wat een les bevat. Zo leerde ik een van mijn beste vriendinnen kennen toen ze problemen had met haar zoontje, en dacht ik wat vervelend, ik moet haar helpen, het jongetje huilde enorm, ze kon hem niet rustig krijgen in een openbare gelegenheid, en gaf me het gevoel dat ze problemen had met zorgen. Later in de vriendschap bleek juist dat ons grote leerpunt te zijn, zij had problemen met zorgen voor, en ik problemen met niet teveel te zorgen.
Nu als ik kijk naar de grootste items in contacten, en terug kijk naar het eerste moment, herken ik er altijd iets in. Soms bouwen we van alles om mensen heen door situaties, gebeurtenissen met elkaar, maar als ik terug ga naar het allereerste basisgevoel blijkt de energie vaak het best vertaald. Natuurlijk groeien mensen, maar als ik terugga naar het basisgevoel bij de persoon lukt het om stromen te veranderen.