En zo herkenbaar 

Ik noem het altijd stroopdagen
als ik niet vooruit te branden ben.
Wanneer de spieren in mijn lijf
strak komen te staan en mijn hoofd
zich richting chaos beweegt.
Voor mij is het een teken dat er
weer enorm veel in de energie gebeurt.
Het vraagt aan mij om met blote voeten
contact te maken met de aarde.
Om een heerlijke douche waardoor ik
me kan ontdoen van alle overtuigingen
en energieen die me niet meer dienen.
Om een middagdutje en fijne muziek.
Ik verzet me er niet tegen,
heb er geen oordeel over.
Het is het lichaam dat zich aanpast
aan dat wat zich ongezien aandient.
Ik beweeg mee met dat wat mijn
lichaam me aangeeft.
Soms betekent het periodes van
minder slaap of minder behoefte
aan eten, om vervolgens weer
over te gaan in periodes van rust
en een regelmatige hongerklap.
Het is de afgelopen jaren zo vaak
voorbij gekomen dat ik het inmiddels herken.
Ik erken dat mijn lichaam op deze
wijze met me praat, en ik neem
deze signalen serieus en zorg voor haar.
Het is verleidelijk om gedachten
toe te laten die angst en paniek
kunnen veroorzaken.
Om te balen van dat lichaam dat
niet doet wat jij ervan verwacht.
Toch weet ik inmiddels dat je daarmee
het proces alleen maar tegenwerkt.
Samenwerken en luisteren.
Voelen, weten en zorgen voor.
Ontladen en meebewegen.
Niet afkeuren maar dragen in liefde.
We zitten in een bijzonder proces
dat ons brengt naar een nieuwe plek
in ons Zijn.
En dit keer doen we het samen
met ons lichaam hier op aarde.
Deze symptomen horen er bij.
Lichtflits


Ik noem het altijd stroopdagen
als ik niet vooruit te branden ben.
Wanneer de spieren in mijn lijf
strak komen te staan en mijn hoofd
zich richting chaos beweegt.
Voor mij is het een teken dat er
weer enorm veel in de energie gebeurt.
Het vraagt aan mij om met blote voeten
contact te maken met de aarde.
Om een heerlijke douche waardoor ik
me kan ontdoen van alle overtuigingen
en energieen die me niet meer dienen.
Om een middagdutje en fijne muziek.
Ik verzet me er niet tegen,
heb er geen oordeel over.
Het is het lichaam dat zich aanpast
aan dat wat zich ongezien aandient.
Ik beweeg mee met dat wat mijn
lichaam me aangeeft.
Soms betekent het periodes van
minder slaap of minder behoefte
aan eten, om vervolgens weer
over te gaan in periodes van rust
en een regelmatige hongerklap.
Het is de afgelopen jaren zo vaak
voorbij gekomen dat ik het inmiddels herken.
Ik erken dat mijn lichaam op deze
wijze met me praat, en ik neem
deze signalen serieus en zorg voor haar.
Het is verleidelijk om gedachten
toe te laten die angst en paniek
kunnen veroorzaken.
Om te balen van dat lichaam dat
niet doet wat jij ervan verwacht.
Toch weet ik inmiddels dat je daarmee
het proces alleen maar tegenwerkt.
Samenwerken en luisteren.
Voelen, weten en zorgen voor.
Ontladen en meebewegen.
Niet afkeuren maar dragen in liefde.
We zitten in een bijzonder proces
dat ons brengt naar een nieuwe plek
in ons Zijn.
En dit keer doen we het samen
met ons lichaam hier op aarde.
Deze symptomen horen er bij.
Lichtflits