Juist daarom moet hij zichzelf in zijn eigen denken voorop gaan stellen. Als je je altijd blijft aantrekken wat een ander vindt, wie ben je dan zelf? Hiermee bedoel ik natuurlijk ook je vriend voor zichzelf. De enige waar je controle over hebt, je leven lang, ben je zelf en is hij zelf voor zichzelf. Het voorbeeld antwoord wat ik eerder gaf is eerder een diplomatieke middenweg om dingen niet te laten escaleren en gelijkertijd de eigen koers te kunnen blijven varen.
Zodra ingezien wordt hoe onbelangrijk meningen van anderen eigenlijk zijn (want wij leven per slot van rekening ieder ons eigen leven en zullen dit ZELF moeten doen, met alle beslissingen van begin tot eind, wat doet wat een ander vindt er dan toe? Ook zij lopen hun eigen weg met eigen beslissingen.
Alleen al het feit dat die moeder het kennelijk belangrijker vindt dat haar mening gehoord en opgevolgd wordt terwijl je vriend bezig is met studeren voor zijn toekomst zegt dan ook iets over welk belang zijn aan die toekomst van hem hecht. Dat zou voor mij alleen al reden genoeg zijn om mentaal de knop om te gooien en geen waarde meer toe te kennen aan al die uitingen van haar. Het is een koers naar erkenning van de eigen persoon en losmaken van de mentale ballast, zelfs terwijl je je er nog te midden van bevindt.
Hij zal echt die vertaalslag voor zichzelf moeten maken en voor zichzelf moeten gaan kiezen ook al is het nog daar. Hij moet een weg voor zichzelf vinden om zichzelf er boven te plaatsen en de geuite woorden niet meer ter harte te nemen.
Gesprekken in jullie geval tot nu toe dienen eigenlijk om een soort van toestemming en bevestiging te krijgen om te "mogen" doen zoals jullie het voor jullie zelf gekozen hebben en juist daarom hebben die gesprekken geen zin. Door diplomatiek te antwoorden: "Oké, ik zal er over nadenken" hou je de regie zelf zonder tegen schenen te schoppen.
Zodra ingezien wordt hoe onbelangrijk meningen van anderen eigenlijk zijn (want wij leven per slot van rekening ieder ons eigen leven en zullen dit ZELF moeten doen, met alle beslissingen van begin tot eind, wat doet wat een ander vindt er dan toe? Ook zij lopen hun eigen weg met eigen beslissingen.
Alleen al het feit dat die moeder het kennelijk belangrijker vindt dat haar mening gehoord en opgevolgd wordt terwijl je vriend bezig is met studeren voor zijn toekomst zegt dan ook iets over welk belang zijn aan die toekomst van hem hecht. Dat zou voor mij alleen al reden genoeg zijn om mentaal de knop om te gooien en geen waarde meer toe te kennen aan al die uitingen van haar. Het is een koers naar erkenning van de eigen persoon en losmaken van de mentale ballast, zelfs terwijl je je er nog te midden van bevindt.
Hij zal echt die vertaalslag voor zichzelf moeten maken en voor zichzelf moeten gaan kiezen ook al is het nog daar. Hij moet een weg voor zichzelf vinden om zichzelf er boven te plaatsen en de geuite woorden niet meer ter harte te nemen.
Gesprekken in jullie geval tot nu toe dienen eigenlijk om een soort van toestemming en bevestiging te krijgen om te "mogen" doen zoals jullie het voor jullie zelf gekozen hebben en juist daarom hebben die gesprekken geen zin. Door diplomatiek te antwoorden: "Oké, ik zal er over nadenken" hou je de regie zelf zonder tegen schenen te schoppen.