door een item op het forum in slowchat, ben ik
, die verder gegaan zijn... Ik heb altijd bijzondere huisdieren gehad .. familieleden wisten precies hoe ze het moesten brengen, zodat wij ze opnamen (echt letterlijk van alles, katten, vogels, hamsters, honden) en ze mochten bij ons wonen, en uiteindelijk sterven... al heeft één kat van ons er voor gekozen dat buiten te doen (en gewoon niet meer thuis te komen).
Tja, en vanuit het asiel was het nog ''lastiger'' want die dieren kende ik al... had ik al een band mee.. toen mijn eigen kat overleed (moeilijke dame, dus daar kon eerst geen andere kat bij)..is Aniek bij ons komen wonen... in de hoop dat ze het in elk geval een weekje vol zou houden (zo ziek was ze - leverproblemen - ... maar er zat ook nog zo'n pit in, zo'n zin in het leven...) een weekje, in een gewoon liefdevol huis.... zonder stress.....het beviel haar.. ze knapte op....haar ziekte haalde haar een half jaar later in... toen hebben we haar in laten slapen..
Ach, en al die lieverds.. die een spuitje kregen ( trouwens echt alleen, als het niet anders kon...er werd daar nooit op de dierenarts bezuinigd ).... ik wilde daar altijd bij zijn...ze knuffelen en op hun ''lekkere'' plekje kriebelen (soms op de rug, bij sommige achter het oor... maar net wat ze het fijnst vonden).
Spunky is de laatste in een lange rij...en gelukkig is iedereen wat wijzer geworden... net al ik...
alleen had Zoon een inschattingsfout gemaakt (die had een beetje het zelfde probleem, maar een moeilijke mechelse herder plus twee kleine kinderen in één pand.. nee, daar heb ik een stokje voor gestoken en daar hebben we een andere oplossing voor gezocht en gevonden).
Ik moet wel eerlijk zeggen, dat ik het altijd heel leuk vond, maar het was ook vaak heel intens, en verdrietig..... zwaar...
vandaag veel bezig geweest met al mijn (meest katten) lieverds
, die verder gegaan zijn... Ik heb altijd bijzondere huisdieren gehad .. familieleden wisten precies hoe ze het moesten brengen, zodat wij ze opnamen (echt letterlijk van alles, katten, vogels, hamsters, honden) en ze mochten bij ons wonen, en uiteindelijk sterven... al heeft één kat van ons er voor gekozen dat buiten te doen (en gewoon niet meer thuis te komen).Tja, en vanuit het asiel was het nog ''lastiger'' want die dieren kende ik al... had ik al een band mee.. toen mijn eigen kat overleed (moeilijke dame, dus daar kon eerst geen andere kat bij)..is Aniek bij ons komen wonen... in de hoop dat ze het in elk geval een weekje vol zou houden (zo ziek was ze - leverproblemen - ... maar er zat ook nog zo'n pit in, zo'n zin in het leven...) een weekje, in een gewoon liefdevol huis.... zonder stress.....het beviel haar.. ze knapte op....haar ziekte haalde haar een half jaar later in... toen hebben we haar in laten slapen..
Ach, en al die lieverds.. die een spuitje kregen ( trouwens echt alleen, als het niet anders kon...er werd daar nooit op de dierenarts bezuinigd ).... ik wilde daar altijd bij zijn...ze knuffelen en op hun ''lekkere'' plekje kriebelen (soms op de rug, bij sommige achter het oor... maar net wat ze het fijnst vonden).
Spunky is de laatste in een lange rij...en gelukkig is iedereen wat wijzer geworden... net al ik...
alleen had Zoon een inschattingsfout gemaakt (die had een beetje het zelfde probleem, maar een moeilijke mechelse herder plus twee kleine kinderen in één pand.. nee, daar heb ik een stokje voor gestoken en daar hebben we een andere oplossing voor gezocht en gevonden).
Ik moet wel eerlijk zeggen, dat ik het altijd heel leuk vond, maar het was ook vaak heel intens, en verdrietig..... zwaar...
