Ik ben ook zo opgevoed. Juist daarom ging ik het compleet anders doen toen ik zelf salaris had. Mijn moeder had echt een smaak die ik verschrikkelijk vond. De duurzame schoenen die goed voor onze voeten waren vond ik geen kijk, maar ik kon zeuren als ik weet niet wat ,ik kreeg die lakschoentjes die ik graag wilde niet. Ik kon kiezen uit die lelijke dingen, of die andere verschrikkelijke. Als er dan gevraagd werd van kijk eens in de spiegel hoe goed ze staan, dacht ik mag ik weg hier?Ik ben sowieso opgevoed dat iets duurzaam moest zijn en dat het volgen van het modebeeld alleen mocht wanneer het kwalitatief goed was waardoor het ook langer meeging en prettiger was voor je lichaam. En vooral dat het ook goed te combineren was met iets anders. Het heeft me op dat vlak al heel lang geleden bewust gemaakt. En nu, in de laatste ruim 10 jaar, is mij dat vanwege een minibudget heel goed van pas gekomen.
Mijn moeder vermeed winkels als de Bata of Van Haaren en als het er toen was vermeed ze beslist ook winkels als Zeeman, want dat was vooral goedkope rommel. Ik kom er nu zelf wel, maar let wel op wat ik er koop als ik het mij kan permitteren.
Ook als iets mode was en mijn moeder vond het niet mooi, dan gebeurde het niet. En wij jonge meiden vonden iets niet perse mooi omdat het mode was, maar ook omdat we het gewoon vaak echt hip en cool vonden, toen we het later zelf kochten bleef ze er net zo lang op af geven tot het vervelend werd. Ik ben er zelf een stuk makkelijker in bij mijn kinderen. Ik hoef het niet leuk te vinden wat ze dragen, de ene keer is het van meer kwaliteit dan de andere keer.
Ze zijn zelf al echt handelaren, soms hebben ze kleding van zichzelf verkocht en is het me een raadsel hoe ze er zoveel voor gekregen hebben.
Ze verkopen hun kleding en kopen dan weer iets anders. Ik gooi ook niets weg, we hebben soms kinderkleding die door vijf meiden gedragen is.
En anders gebruik ik het als poetsdoeken, of verknip ik het om er iets creatiefs mee te doen.
De dochter van een vriendin zit op naailes, en is altijd blij met al onze resten stof.
Soms verbaas ik me ook over kwaliteit van dingen, een van mijn dochters heeft een shirtje in de primark gekocht, ik dacht dat, het echt slechte kwaliteit was, maar hij is nu na zes jaar nog steeds prima, niet verkleurd of niks en heeft maar drie euro gekost.
Het stomme is dat mijn moeder het zelf ook had met haar moeder, mijn oma werd helemaal gek toen er een bepaalde jas in huis hing die mijn moeder echt het einde vond. Toch deed ze bij ons net zo.
Hoewel ik er vroeger wel rekening mee hield omdat ik geen zin had in gezeur, trek ik nu bewust wel eens een broek aan die ze verschrikkelijk vindt.